ﻃﺐ سنتی ﺍﻳﺮﺍنی، ﺟﺴﻢ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺮکیبی ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺩی ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﺧﻼﻁ میﺷﻨﺎﺳﺪ ﻛـﻪ ﺗﻐﻴﻴـﺮ ﺩﺭ ﻣﻘـﺪﺍﺭ (ﻛﻤﻴـﺖ) ﻭ ﭼﮕـﻮنگی (ﻛﻴﻔﻴﺖ) ﺁﻥﻫﺎ می‌ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺳﺘﻪ ﺑﺰﺭگی ﺍﺯ ﺑﻴﻤﺎﺭیﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﺎﻥﺷـﺎﻥ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨـﺪ ﭘـﺎﻙﺳـﺎﺯی ﺑـﺪﻥ ﺍﺯ ﻣـﺎﺩﻩ ﻣﺴـﺒﺐ ﺑﻴﻤﺎﺭی ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎی ﻣﻌﺮفی ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻃﺐ سنتی ﺍﻳﺮﺍنی، ﻣﺎءﺍﻟﺠﺒﻦ ﻳﺎ آب پنیر، ﺩﺍﺭﻭیی ﭘﺮﻛﺎﺭﺑﺮﺩ ﺑـﻪ ﺷـﻤﺎﺭ میﺁﻳـﺪ. در ادامه به بررسی فواید آب پنیر می‌پردازیم. 

ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻨﺒﻪﻫﺎی ﻏﺬﺍیی ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ، ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎیی ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ میﺷﻮﺩ. ﭘﺎﻛﺴﺎﺯی ﺑﺪﻥ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺩ ﺯﺍﻳﺪ، ﺍﺛﺮ ﺩﺭﻣﺎنی ﺑﺎﺭﺯ ﻣﺎءﺍﻟﺠﺒﻦ ﺑﻪﺣﺴﺎﺏ میﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻭ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻭﻳﮋگیﻫﺎیی ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣـیﺗﻮﺍﻧـﺪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺿﺮﻭﺭﺕ، ﻃﺒﻴﺐ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻪﻛﺎﺭﮔﻴﺮی ﺩﺍﺭﻭﻫﺎی ﻗﻮی ﻛﻪ ﻃﺒﻌﺎً ﺑﺎ ﺿﺮﺭ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺮﺍﻫﻨﺪ، بیﻧﻴﺎﺯ ﺳﺎﺯﺩ. ﻣﺎءﺍﻟﺠﺒﻦ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ﺑـﻪ ﺩﺳـﺖ میﺁﻳﺪ. 

ﻧﻮﻉ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺭﻭشی ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺖ ﻣﺎءﺍﻟﺠﺒﻦ ﺑﻪﻛﺎﺭ میﺭﻭﺩ، ﻃﺒﻴﻌﺖ (ﻣﺰﺍﺝ) ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﺄﺛﺮ میﺳﺎﺯﺩ، ﺍﻣﺎ ﺍﺟﻤﺎﻻً ﻃﺒﻴﻌـﺘﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﻭ ﻣﺮﻃﻮﺏ ﺩﺭ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪﺍﻧﺪ. ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﺼﺮﻑ ﻣﺴﻬﻞ، ﺟﺰ ﺑﻪ ﺿﺮﻭﺭﺕ، ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﮔﺮﻣﺎ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻧﻤـیﺷـﻮﺩ، آب پنیر ﺭﺍ میﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ فصلی ﺧﺼﻮﺻﺎً ﻓﺼﻞ ﺑﻬﺎﺭ ﺑﺎ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺁﺩﺍﺏ ﻣﺼﺮﻑ، ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩ. ﺩﺭ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻃﺐ سنتی ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﺩﺭﻣـﺎنی ﻣﺎءﺍﻟﺠﺒﻦ ﺩﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭیﻫﺎی مختلفی ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻜﺘﻪ، ﻓﺮﺍﻣﻮشی، ﺳﺮﺩﺭﺩ، ﻭﺳﻮﺍﺱ، ﺳـﺮﻃﺎﻥ، ﺍﻣـﺮﺍﺽ ﻣﻔﺼـلی، ﺳـﻨﮓ ﻛﻠﻴـﻪ ﻭ ﻣﺜﺎﻧـﻪ، ﻭﺍﺭﻳﺲ ﻭ ﺑﻮﺍﺳﻴﺮ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺕ ﺍﺧﻴﺮ ﻧﻴﺰ ﺁﺛﺎﺭ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﺛﺮﺍﺕ ﺿﺪ ﺳﺮﻃﺎﻥ، ﺿﺪ ﺍﻟﺘﻬـﺎﺏ، ﺿﺪ ﻓﺸﺎﺭﺧﻮﻥ، ﺿﺪ ﺑﺎﻛﺘﺮی ﻭ ﻭﻳﺮﻭﺱ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺁﮔﺎهی ﺍﺯ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﻳـﻦ ﺩﺍﺭﻭ ﻣـیﺗﻮﺍﻧـﺪ ﻋـﻼﻭﻩ ﺑـﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺑﺎلینی ﺩﻗﻴﻖ ﻭ مبتنی ﺑﺮ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻃﺐ ﺍﻳﺮﺍنی، ﺯﻣﻴﻨﻪﺳﺎﺯ ﭘﮋﻭﻫﺶﻫﺎی ﺩﺍﻣﻨﻪﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎﺷﺪ.

ﻣﺎءﺍﻟﺠﺒﻦ ﻧـﺎمی ﻣﺮﻛـﺐ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻭﺍﮊﻩ ” ﻣـﺎء” ﺑـﻪ ﻣﻌﻨـﺎی ﺁﺏ ﻭ ” ﺍﻟﺠﺒﻦ ” ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﭘﻨﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ آب پنیر ﺍﻃـﻼﻕ میﺷﻮﺩ. ﺍﮔﺮﭼﻪ “ﺟﺒﻦ” ﻫﻢ ﺑﻪ ﺿﻢ ﺟﻴﻢ ﻭ ﺳﻜﻮﻥ ﺑﺎء ﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺿﻢ ﺟﻴﻢ ﻭ ﺿﻢ ﺑﺎء ﻣﺼﻄﻠﺢ ﺍﺳﺖ، ﺗﻠﻔﻆ ﺩﻭﻡ یعنی ﺑﻪ ﺿﻢ ﺟﻴﻢ ﻭ ﺑﺎء ﻓﺼﺎﺣﺖ ﺑﻴﺶﺗـﺮی ﺩﺍﺭﺩ.

ﭘـﺎﻙ ﻛـﺮﺩﻥ ﺑـﺪﻥ ﺍﺯ ﻣـﻮﺍﺩ ﺯﺍﺋـﺪ، ﺑﺨﺸـی ﺍﺯ ﺍﺻـﻮﻝ ﭘﻴﺸﮕﻴﺮی ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺩﺭﻃﺐ ﺍﻳﺮﺍنی ﺍﺳﺖ.ﮔﺎهی ﺍﻳﻦ ﭘﺎﻛﺴﺎﺯی، ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﺍﺭﻭ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﺩﺍﺭﻭی ﻗﻮی ﺍﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺮﺍی ﺑﺪﻥ ﻣﻀﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦﺭﻭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﺎءﺍﻟﺠﺒﻦ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻭﻳﮋگیﻫـﺎی ﻧﺎﺷـی ﺍﺯ ﺍﺟـﺰﺍی ﺳـﺎﺯﻧﺪﻩﺍﺵ، ﻳﻜـی ﺍﺯ ﺭﺍﻩﻫﺎیی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎﻥ ﺑﻪﻛﺎﺭ ﺑﺴﺘﻪﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﻥ ﺭﺍ ﺑـﻪ ﻃﺮﻳﻘـی ﺍﻳﻤﻦ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺧﻼﻁ ﭘﺎﻙ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.

ﻣﺎﻫﻴﺖ آب پنیر

ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﻃﺒﺎی ﻛﻬﻦ، ﺷﻴﺮ ﺳﻪ ﺟﺰء ﭼﺮبی (ﺩﻫﻨﻴـﺖ)، ﭘﻨﻴﺮی (ﺟﺒﻨﻴﺖ) ﻭ ﺁبی (ﻣﺎﺋﻴﺖ) ﺩﺍﺭﺩ. ﺩﺭ ﻧﮕﺎهی ﻋﻤﻴﻖﺗﺮ، ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺗﻮضیحی ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺁﻣﺪ، ﺟـﺰء ﭼﺮﺑـی ﺍﺯ ﺩﺭﻫـﻢ ﺁﻣﻴﺨﺘﻦ ﺍﺭﻛﺎﻥ ﺧﺎکی، ﺁبی ﻭ ﻫﻮﺍیی؛ ﺟـﺰء ﭘﻨﻴـﺮی ﺍﺯ ﺩﺭﻫـﻢ ﺁﻣﻴﺨﺘﻦ ﺍﺭﻛﺎﻥ ﺧﺎکی ﻭ ﺁبی ﻭ ﺟﺰء ﺁﺑـی ﺍﺯ ﺩﺭﻫـﻢ ﺁﻣﻴﺨـﺘﻦ ﺍﺭﻛﺎﻥ ﺁبی ﻭ ﺁتشی ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩﻥ ﺟﺰء ﭘﻨﻴﺮی ﺷﻴﺮ، ﺍﺟﺰﺍی ﭼﺮبی ﻭ ﺁبی ﺁﻥ ﺑﺮﺟـﺎی ﻣـیﻣﺎﻧـﺪ ﻭ ﻣﺎءﺍﻟﺠﺒﻦ ﺭﺍ میﺳﺎﺯﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮخی ﺍﺯ ﺍﻃﺒﺎء ﻫﻢﭼﻮﻥ ﺍﺑﻦ ﻧﻔﻴﺲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦﺑﺎﺭﻩ کمی ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎءﺍﻟﺠﺒﻦ ﺭﺍ ﺟﺰء ﺁبی ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺍﺟﺰﺍی ﭘﻨﻴﺮی ﻭ ﭼﺮبی (ﺩَﺳَﻢ) ﻣـیﺩﺍﻧﻨـﺪ. ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﻧﺤﻮﻩ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ پی میﺁﻳﺪ، ﺑـﻪ ﻣـﺎءﺍﻟﺠﺒﻦ ﻓﺎﻗﺪ ﺟﺰء ﭼﺮبی ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﺍﺳـﺎﺱ ﻭﻳﮋگیﻫﺎی ﺷﻴﺮ ﻣﻨﺘﺨﺐ، ﻧﺴﺒﺖ ﺁﺏ ﻭ ﭼﺮﺑـی ﺩﺭ ﻣـﺎءﺍﻟﺠﺒﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ میﻛﻨﺪ. ﻣﺜﻼً ﻫﺮﭼﻪ ﺟﺰء ﭼﺮبی ﺩﺭ ﺷﻴﺮ ﺑـﻴﺶﺗـﺮ ﺑﺎﺷـﺪ، ﺩﺭ ﻣﺎءﺍﻟﺠﺒﻦ ﻫﻢ ﭼﺮبی ﺑﻴﺶﺗﺮی ﻇﺎﻫﺮ میﺷﻮﺩ. ﻣﺎءﺍﻟﺠﺒﻦ ﻛـﻪ ﺩﺍﺭﺍی ﻃﺒﻴﻌﺘـی ﮔـﺮﻡ ﺩﺭ ﺩﺭﺟـﻪ ﺍﻭﻝ ﻭ ﻣﺮﻃﻮﺏ ﺩﺭ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ ﺍﺳﺖ، ﻭﻳﮋگیﻫﺎیی ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺣﻜﻤﺎ، ﺩﻭﺍیی ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ.

۱- ﺯﻭﺩ ﺑﻪ ﻋﻀﻮ میﺭﺳﺪ.

2- ﺍﺯ ﻣﻌﺪﻭﺩ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎیی ﺍﺳﺖ ﻛـﻪ ﻫـﻢ ﻣـﻮﺍﺩ ﺯﺍﺋـﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍی ﺩﻓﻊ ﺁﻣﺎﺩﻩ میﺳﺎﺯﺩ (ﺍﺻﻄﻼﺣﺎً ﻣﻨﻀـﺞ ﺍﺳـﺖ) ﻭ ﻫـﻢ ﻣﺴﻬﻞ ﺍﺳﺖ.

3- ﺑﺎ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺁﺩﺍﺏ ﻣﺼـﺮﻑ، ﻣـﺎﺩﻩ ﺯﺍﺋـﺪی ﺩﺭ ﺑـﺪﻥ ﺍﻳﺠﺎﺩ نمیﻛﻨﺪ ﻭ ﻟﺬﺍ ﺑﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺪﻥ ﺑﺎﺭ ﻧﻤـیﺷـﻮﺩ ﻭ ﺍﮔـﺮ ﻫﻢ ﭼﻴﺰی ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻐﺬﻳﻪ ﺑﺪﻥ ﻗﺮﺍﺭ میﮔﻴﺮﺩ.

4- ﺑﻪ ﺗـﺪﺭﻳﺞ ﺑـﺪﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣـﻮﺍﺩ ﺯﺍﺋـﺪ ﻏﻠـﻴﻆ ﻭ ﻛﺜﻴـﻒ ﭘﺎﻙ میﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻳـﻦ ﭘـﺎﻙﺳـﺎﺯی ﺑـﺪﻭﻥ ﺍﻳﺠـﺎﺩ ﺧﺸـکی، ﺍﻋﺘﺪﺍﻝ ﺍﺟﺰﺍی ﺳﻪﮔﺎﻧﻪ ﺁﻥ، ﻣﻨﺎﺳﺐﺗﺮﻳﻦ ﺷـﻴﺮ ﺑـﺮﺍی ﺗﻬﻴـﻪ ﻣﺎءﺍﻟﺠﺒﻦ ﻣﻌﺮفی ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

برای آشنایی با  خواص آب پنیر به مقاله مرتبط رجوع کنید.

ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺷﻴﺮ

ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺷﻴﺮ ﻣﻨﺎﺳﺐ، ﺷـﺮﻁ ﻧﺨﺴـﺖ ﺗﻬﻴـﻪ آب پنیر ﺍﺳﺖ. ﺷﻴﺮ ﺑﺰ ﺟﻮﺍﻥ ﺳﺎﻟﻢ ﻭ ﺗﺮﺟﻴﺤـﺎً ﺳـﺮﺥ ﻣـﻮ، ﺑـﻪﺧـﺎﻃﺮ ﺍﻋﺘﺪﺍﻝ ﺍﺟﺰﺍی ﺳﻪﮔﺎﻧﻪ ﺁﻥ، ﻣﻨﺎﺳﺐﺗﺮﻳﻦ ﺷـﻴﺮ ﺑـﺮﺍی ﺗﻬﻴـﻪ ﻣﺎءﺍﻟﺠﺒﻦ ﻣﻌﺮفی ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﺷﻴﺮ ﺑﺰ میﺗـﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ﮔﺎﻭ ﺑﺮﺍی ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮﺩ. ﺑﻪ ﺑﻴﺎنی ﺩﻗﻴﻖﺗﺮ ﺩﻟﻴﻞ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﺷﻴﺮ ﺑﺰ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺳـﻬﺎﻝ ﻭ ﻟﻴﻨﺘـی ﻛـﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﺎءﺍﻟﺠﺒﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﺖ، ﺍﺯ ﺁﺏ ﻭ ﭼﺮبی ﺣﺎﺻـﻞ میﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺍﺟﺰﺍی ﺁبی ﻭ ﭼﺮبی ﺩﺭ ﺷﻴﺮ ﺑـﺰ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﺷﻴﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪﺍی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳـﻦ ﻫـﺪﻑ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺗﺄﻣﻴﻦ میﻛﻨﺪ. 

نحوه ساخت آب پنیر

ﻫﺮ ﻓﺮﺁﻭﺭﺩﻩﺍی ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﻭ ﻓﺮﺁﻳﻨﺪ ﺍﺳـﺖ. ﻃﺒﻴﻌـی ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮی ﺩﺭ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﻭ ﻓﺮﺁﻳﻨﺪ میﺗﻮﺍﻧﺪ ﻓـﺮﺁﻭﺭﺩﻩﺍی ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺑﻪﻭﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ. ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺎﺱ، ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻣﺨﺘﻠﻔـی ﺍﺯ ﻣﺎءﺍﻟﺠﺒﻦ ﺣﺴﺐ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺷﻴﺮ ﻭ ﻃﺮﻕ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﻓﺮﺁﻳﻨﺪ، ﻗﺎﺑﻞ ﺍﺳﺘﻨﺒﺎﻁ ﺍﺳﺖ. ﺍﺳﺎﺱ ﺗﻬﻴﻪ ﻣﺎءﺍﻟﺠﺒﻦ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩﻥ ﺟﺰء ﭘﻨﻴﺮی (ﻭ ﮔﺎهی ﭘﻨﻴﺮی ﻭ ﭼﺮبی) ﺍﺯ ﺷﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﻭشی ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻧـﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭی ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺛﺮ ﺩﺭﻣﺎنی ﺁﻥ میﺭﻭﺩ، ﺑﻪ ﺷﻴﻮﻩﻫﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ میﮔﻴﺮﺩ. ﺭﻭﺵﻫﺎی ﮔﻮﻧـﺎﮔﻮﻥ ﺗﻬﻴـﻪ ﺁﺏ ﭘﻨﻴﺮ، ﺫﻳﻞ ﺩﻭ ﺭﻭﺵ کلی ﺯﻳﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺩﺳﺘﻪﺑﻨﺪی ﺍﺳﺖ:

1- ﭘﻨﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺁﺏ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮیقی ﺟﺪﺍ ﻛﻨﻨﺪ.

2- ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺟﻮﺷﻴﺪﻥ ﺳﻜﻨﺠﺒﻴﻦ، ﺍﻧﻔﺤﻪ ﻳﺎ ﻣﻐﺰ ﻗﺮﻃﻢ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﺮّﺩ ﻭ ﺁﺏ ﺁﻥ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﺩ.

ﻫﻤﻪ ﻣﺰﺍﻳـﺎیی ﻛـﻪ در ﺍﻳﻦ مقاله، ﺑﺎ ﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ ﻣﻨﺎﺑﻊ طبی ﺑﺮﺍی ﻣﺎءﺍﻟﺠﺒﻦ ﺑﺮﺷـمرﺩیم، ﻣﺸﺮﻭﻁ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺯﻧﺠﻴـﺮﻩ ﺩﺭﻣـﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎءﺍﻟﺠﺒﻦ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﺎ ﻣﺘﻮﻥ ﻃﺐ ﺍﻳﺮﺍنی، ﻛـﺎﺭﺑﺮﺩ ﻭسیعی ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﺮ ﺩﺍﺭﻭی ﺩﻳﮕﺮی، ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺎﺭﺑﺮﺩ ﺑﺪﻭﻥ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺍﻭﺻﺎﻑ ﻭ ﺁﺛـﺎﺭ ﻭ ﻧﺤـﻮﻩ ﺳـﺎﺧﺖ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻣﺼﺮﻑ، ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺩﺭﻣﺎنی ﻳﺎ ﭘﮋﻭﻫﺸـی ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺤـﻮی ﻧـﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﻣﺘـﺄﺛﺮ ﺳـﺎﺯﺩ.